هی تو! مهر بیاور، اگر من آنگونه عاشق نشدم باز ...!
چه کسی مرا آنگونه می‌خواند که تو ؟!
گویش کدام اسم زیباتر از نام من است آنگاه که "تو" صدایم می کنی؟!
بگذار هر کس هر چه می‌خواهد صدا کند مرا.
هر که نداند، تو که می‌دانی من با کدام نام تعبیر می‌شوم.
هر چه نباشد تو کاشف این اسمی...
تو کاشف عاشقانه‌ترین لهجه‌های صراحت نامی بی تردید...
به هر چه بگویی خوانده‌اند مرا. به هر چه بگویی تعبیر و تشبیه کرده‌اند...
اما آنچه تو می‌گویی دیگرست .دیگر گونه است .حسی دیگر دارد...
از نامم خوشم می‌آید آنگونه که تو می‌خوانی‌ام...
از اسمم راضی می‌شوم وقتی تو صدایم می‌کنی...
از خودم... تو را عاشق می شوم وقتی صدایم می کنی...
مرا به نام بخوان.
مرا
به نام
بخوان !
بسم رب الحسین...
کاش جانم بود قابل تا فدایت می شدم
کاش دستم می گرفتی خاک پایت می‌شدم
کاش می شد رشته رشته عضو عضو پیکرم
روز عاشورا طناب خیمه هایت می شدم
کاش بودم بوته خاری به دشت کربلا
کاشنا با کودک بی آشنایت می شدم
کاش بودم در گلوی شیرخوارت عقده‌ای
تا جواب ناله و اغربتایت می شدم
پرم از یه حس غریب...!!!
دارم می‌نویسم...
اما قرارمان
هنوز سرجایش است!
....
بعد از نوشتن
فریاد می زنیم..
فریاد
آنقدر بلند
که بمیریم!
....
این روزها
پنهان می‌شوم
.....
این روزها
روزهای سبز (؟!) زندگی من است
روزهای
خنده، لذت، عشق،...
......
و من!
بازیگر این زندگی
به پرده آخر می‌اندیشم!
هو المستعان
... می بینی ؟ علف ها با صدای نازک نسیم می لرزند ... درختهای باغچه اما ساکنند . نسیم آرام همه چیز را مرور می کند . شاید این راز تمام چیزهای کوچک است ، شاید این آن هجوم محوی است که درون تمام اشیاء را به خود می کشد ... حس می کنم مورچه ها تمام صداها را می شنوند ... تمام صداها را ... این سرشت چیزهای کوچک است ... سرشت چیزهایی که خود را کوچک نگاه داشته اند ... کوچک نگاه داشته اند تا بشنوند خیلی چیزها را که خیلی ها نمی شنوند ... ببینند آن چیزهایی را که هیچ کس نمی بیندشان . مثل بچه ها ، مثل بچه وقتی که هنوز خیلی بچه اند ، که فرشته ها را می بینند ، خدا را می بینند و همه چیز های خوب را می بینند ...
و فکر می کنم ، فکر می کنم که اگر این همه سال است که مورچه ها این قدر کوچک اند ... اگر فرشته ها این قدر کوچک مانده اند لابد چیزی می شنیده اند ، چیزی که می ارزیده ... می ارزیده به این همه سال کوچک بودن و میان دست و پای بزرگتر ها گم شدن ... چیزهایی مثل صدای قلب آدمها ، آدمهای عاشق ... آدمهای منتظر ... آدمهای امیدوار ... چیزی مثل صدای پای مسافرانی که از عمق جاده های دور می آیند ...
مگر فرشته ها چقدر در زندگی شان تفریح دارند ... لابد چیزهایی بوده ... چیزهایی از جنس خنده مهدی که از ته ته دلش می خندید و تمام دارایی نداشته اش را ،تمام کسب و کارش را سفت گرفته بود یک دستش و با آن یکی دستش شیطنت می کرد ... کیسه آدامس ها را که از صبح تا شب باید می گرفت پیش روی هزار عابر ... از هزار راه ... که ...
من می دانم . من خوب می دانم . ما هیچ وقت خوب نگاه نمی کنیم . هیچ وقت خوب نمی بینیم ... آنها حتما چیزهایی می بینند ... من مطمئنم ...!