هزارجهد بکردم که سر عشق بپوشم          نبود بر سر اتش میسرم که نجوشم
بهوش بودم ازاول که دل بکس نسپارم       شمایل توبدیدم نه صبر ماندونه هوشم
مگر تو روی بپوشانی وفتنه بازنشانی         که من قرار ندارم که دیده ازتوبپوشم
مرا  به  هیچ بدادی و من هنوز  برانم           که ازوجود تومویی به عالمی نفروشم

هزارجهد بکردم که سر عشق بپوشم          نبود بر سر اتش میسرم که نجوشم
بهوش بودم ازاول که دل بکس نسپارم       شمایل توبدیدم نه صبر ماندونه هوشم
مگر تو روی بپوشانی وفتنه بازنشانی         که من قرار ندارم که دیده ازتوبپوشم
مرا  به  هیچ بدادی و من هنوز  برانم           که ازوجود تومویی به عالمی نفروشم

از در درآمدی و من از خود به در شدم     گفتی کزین جهان به جهان دگر شدم 
گفتـــــم ببینمش مگـــرم درد اشتیاق    ساکن شود بدیدم و  مشتاق تـر شدم
 
دستم نداد قوت رفتن به پیـــش یــــار     چندی به پای رفتم و چندی بسر شدم
من چشم ازو چگونه توانم نگاه داشت    کاول نظــــر به دیدن او  دیده ور  شدم

بخت خویش...!!!

                     
گـــر دست دهد هزار جـــــــانم                      در پــای مبارکـــــت فشانم 
آخر به سرم گذر کن ای دوست                      انگـــــــار که خــاک آستانم 
هــــــــر حکم که بر سرم برانی                     سهلست ز خویشتن مرانم
تو خود ســـر وصــــل ما نــداری                     من عادت بخت خویش دانم                                             

تعز من تشا و تذل من تشا

« ... روزی کسی به من مهر می ورزید . من از زندگی و دنیا به واسطه ی این عشق ، نجات یافتم . به نظرم رسید این همان نوری بود که از کودکی جستجو می کردم . ناگهان یک نفر تمامی نورها را یک جا جمع و به من پیشکش کرد . چنین بود که دست بر قلب عریان زندگی  نهادم . حاضر بودم تمام کتابها ، حتا کتاب آینده ام نابود شود مگر این جمله : " ایمان داشته باشیم که یک روز و  فقط یک روز دوست مان خواهند داشت و آن پرواز مشخص قلب در روشنایی است  ... " شاید بتوانند همه دارایی ام را از من بربایند اما امکان ندارد این جمله را که همچون کتابهایم ، در جان خود نگاشته ام از من برگیرند ...»