صدایم را می‌شنوید؟!

در موازات: اردیبهشت هشتاد و دو

می‌خواهم که چشم بیندازم در چشمانتان مهر من، بخوانمتان به نام، بیایید بگویید برهانیدم از این ضربه‌های وسوسه فریاد درون که سکون بیرون را انگار به حریفی می‌طلبند. دریدگی نگاهشان را مهرمن، شلاق می‌کنند روی برهنگی تنم، می‌ایستند کنار، ضجه‌های جان دادنم را به تماشا، زیبایی صدایم را می‌ستایند تا که آرامبخشی سوز نعره‌هایم را یا که اهریمنم می‌نامند یا که می‌خندند قهقاه، هقاهق اینگونه بودنم را و هناهن اینطور دویدنم را در بسیط تب آلود بیابان بیکران این تنهایی، که به هروله می‌پیمایش انگار، به جستجوی آشنایی شاید، یا کسی، یا که چیزی که نمی‌یابمش و نمی‌یابدم باز، می‌کشاندم به آغاز، آنها که گمشده‌ای دارند، مشتاق‌ترند به زندگی مهر من و مگر زندگی جز آن جستجویی است که برای یافتن آن او، به جان می‌خریم، چه آگاهانه باشد یا که ناخودآگاه.

کسی به فکر گل‌ها نیست
کسی به فکر ماهی ها نیست
کسی نمی خواهد باور کند که باغچه دارد می میرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
که ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجرد است که در انزوای باغچه پوسیده است.

باغچه، مدتهاست که مرده است مهر من. هنوز اما باوری نیست که چگونه که چطور. کدام قله، کدام اوج؟ فراموش کردن، اولین گام فراموش شدگی است...
علف‌های هرز، هنوز گندم نمایی می‌کنند و انتظار، تنها نیرویی است که دست‌هایمان را به بالا سوق می‌دهد...

هزار هزار فریاد شب شکن شب آفریده را نیز هم که از انتهای حلقومت برآید که بخواندمان به یاری اثری نیست. انگار که هیچ گفته باشی و سکوت اول ارمغان تخدیر است و رخوت، پیامبر پوسیدگی. رد سرخ تازیانه که به جاست جز نشانه سکوتی پوچ و متناقض در جواب پرسشیست که می‌پرسیمشان؟ خائنین، همیشه خود را وفادارترین جلوه داده‌اند و ماییم، فراموش شدگان، چه که پیش از این، خود، خود را فراموش کردیم. می‌شنوی مهرمن؟ عربده می‌کشند بلند، می‌خندند قهقاه، می‌گریند نه به های های که به لرزش شانه‌ها هنوز اما، کسی را باوری نیست که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است...

و ماییم، فراموش شدگان چرا که ...

‌ادامه دارد...